2 czerwca 1979 roku Ojciec Święty przybył z dziewięciodniową pielgrzymką do Ojczyzny. Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!” – te pamiętne słowa wypowiedziane na Placu Zwycięstwa w Warszawie – stały się mottem pierwszej pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny (2 – 10 czerwca 1979).
Rok później wybuchła „Solidarność”. Komuniści nie mogli udawać, że nic się nie stało 16 października 1978 r., gdy z okien Bazyliki św. Piotra kardynał Pericle Felici obwieścił „Habemus papam”. Postanowili więc oswoić się z Polakiem – papieżem.
Pielgrzymka, rozpoczęta w Warszawie w wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego, była, jak pamiętamy, tchnieniem Ducha, budzącym społeczeństwo, dającym mu poczucie wspólnoty i podmiotowości. Była, jak powiedział Jan Paweł II – Bierzmowaniem dziejów narodu. Patrząc na tłumy, jakie wyległy na ulice zobaczyliśmy nową i solidarną Polskę.
Swój pobyt w Ojczyźnie Jan Paweł II rozpoczął od przywrócenia rodakom godności. „Człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć, ani kim jest, ani jako jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie. Nie może tego wszystkiego zrozumieć bez Chrystusa” – mówił na Placu Zwycięstwa w Warszawie.
3 czerwca 1979 r. w Gnieźnie Jan Paweł II skierował pamiętne słowa do narodów pobratymczych: „Czyż Chrystus tego nie chce, czy Duch Święty tego nie rozrządza, ażeby ten Papież-Polak, Papież-Słowianin, właśnie teraz odsłonił duchową jedność chrześcijańskiej Europy, na którą składają się dwie wielkie tradycje: Zachodu i Wschodu”.
Przypomnijmy, że ks. kardynał Stefan Wyszyński na początku listopada 1978 roku w katedrze św. Jana w stolicy obwieścił, że zaprosił Jana Pawła II do odwiedzenia Ojczyzny. Ta wiadomość mocno zirytowała członków Biura Politycznego KC PZPR. Komunistom wydawało się, że zdążą się przygotować do odpowiedzi na nieuchronne pytanie o termin papieskiego przyjazdu. Prymas Wyszyński już dwukrotnie zapraszał papieży do Polski. Władze komunistyczne nie wyraziły zgody na przyjazd papieża Pawła VI.
Tym razem władze PRL ugięły się wobec sytuacji, że papież jest Polakiem, więc nie można go nie wpuścić do Ojczyzny. W ekipie Edwarda Gierka zapanowało przekonanie, że zapanują nad sytuacja i pokażą swoja otwartość wobec Zachodu. Towarzysze z Moskwy dostali zapewnienie – sytuacja jest pod kontrolą.
Po negocjacjach ostatecznie strony – kościelna i rządowa, uzgodniły termin pielgrzymki na 2 – 10 czerwca 1979 r. Uzgodniono tez trasę wizyty Ojca Świętego, wyłączając z niej tzw. Ziemie odzyskane. W sobotę 2 czerwca Jan Paweł II odprawił na placu Zwycięstwa (obecnie pl. Piłsudskiego) w Warszawie mszę świętą. Wobec zgromadzonych na placu i sąsiednich ulicach ponad pół miliona wiernych i niezliczonej rzeszy rodaków przed telewizorami padły słowa: „Wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi…tej ziemi!”. Polska żyła papieżem. „Policzyliśmy się, zobaczyliśmy, że nie jesteśmy samotni” – mówiono.
W czasie tej pielgrzymki Ojciec Święty odwiedził po Warszawie także Gniezno, Częstochowę, Kraków, Kalwarię Zebrzydowską, Wadowice, Oświęcim oraz Nowy Targ.
źródło: www.solidarnosc.gda.pl
